รอรักพักใจ

เนื้อหาบางส่วนจากนิยาย 

----------------

“ตกลงหายงอนแล้วใช่ไหมคะ”

“ใครงอน..” อนลย้อนให้ทันที

“ตาลุงที่ไหนไม่รู้แหละ หน้าบึ้งตั้งแต่ออกมาจากห้องแล้ว เลิกงอนเถอะค่ะ งอนมากๆหน้ายับย่นแก่ก่อนวัยจริงๆจะหาว่ารินทร์ไม่เตือนนะคะ”

“หึ” อนลทำเสียงในลำคออย่างเถียงไม่ออก ใช่ เขายอมรับว่ายังเคืองเรื่องที่เธอนัดกับต้นทวีถึงแม้จะบอกว่ามีเพื่อนอีกคนไปด้วยก็เถอะ ยังไงเขาก็ไม่ไว้ใจ

“น่าเฮีย..เลิกงอนน้องเถอะ” ลัลรินทร์ไม่พูดเปล่าเธอวางมือหงายไปบนโต๊ะ พลางมองมือของคนขี้งอนที่ยังกอดประสานกันอยู่ที่อก

“เฮีย..” เธอเรียกพลางขยับมือเป็นสัญญาณให้เขาวางมือลงมา อนลโคลงศีรษะอย่างอ่อนใจขณะวางมือลงไปบนมือเล็กแล้วเป็นฝ่ายรวบมือเธอขึ้นมาไว้ในอุ้งมือ

ลัลรินทร์ยิ้มหวานออกมาขณะสอดนิ้วมือประสานเข้ากับนิ้วมือทั้งห้าของเขาไว้

“เรานี่น๊า ทะเล้นจริงๆ” อนลส่ายหน้าประกอบคำพูดพลางยิ้มออกมา ก่อนจะขยับลุกขึ้นทั้งๆที่ยังจับมือเล็กเอาไว้แน่นแล้วเดินอ้อมโต๊ะมานั่งลงข้างๆเธอแทน

“เปลี่ยนที่นั่งทำไมคะ” ลัลรินทร์ถามแก้เขินทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“เผื่อเด็กน้อยอยากซบไหล่” คำตอบนั้นทำให้เด็กน้อยหัวเราะเสียงใสก่อนจะเอียงซบลงไปแล้วถามเสียงเบา

“แบบนี้ใช่ไหมคะ”

“อืม...” อนลงึมงำรับคำ พลางยกมือขึ้นยีผมคนที่ซบอยู่บนไหล่อย่างเอ็นดู พลางคิดในใจ

ทำไงดี เขาหลงเด็กหนักมาก